غفلت از  یا ر

Ÿ مؤلف: حسن محمودی

Ÿ ناشر: انتشارات بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج)

Ÿ نوبت چاپ: اول/ تابستان 1392

Ÿ شابک: 2-00-7120-600-978

Ÿ شمارگان: دو هزار نسخه

Ÿ قیمت: 2500 تومان

تمامی حقوق© محفوظ است.

- قم: انتشارات بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج)، مرکز تخصصی مهدویت/ خیابان شهدا/ کوچه آمار(22)/ بن بست شهید علیان/ ص.پ: 119- 37135/ همراه: 09109678911/ تلفن: 37749565 و 37737801(داخلی 117و116)/37841130 (فروش)/ 37841131 (مدیریت)/ فاکس:37737160 و 37744273

- تهران: بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج)/ تلفن: 88959049/ فاکس: 88981389/ ص.پ:355-15655

www.mahdi313.com

با قدردانی و تشکر از همکارانی که در تولید این اثر نقش داشته اند:

اعضای محترم شورای کتاب حجج اسلام مجتبی کلباسی، محمدصابر جعفری، مهدی یوسفیان، محمدرضا فؤادیان و آقایان احمد مسعودیان (مدیر داخلی)، عبدا... شریفی (مدیر فروش)، مرتضی دانش طلب (مدیر مالی)، محسن امامی (طراح جلد)، عباس فریدی (صفحه آرا) و کلیه کسانی که ما را یاری نمودند.

مدیر مسئول انتشارات بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج)

 حسین احمدی

کد فایل09275-2

ص:2

ص:3

با اهل ذکر

انتخاب واژه های نور

جلوه گاه عشق

قابی از یاد

به فکر اجابت

پویایی مجالس ذکر

در فکر اهدا

در فکر یار

ص:5

ص:6

بعضی وقت ها اصلاً حوصله نداریم، گاهی هم خودمان راگم کرده یادمان می رود در کجا و برای کجائیم.

مواقعی هم هست که سرمایه عمرمان به تاراج می رود یا اموالمان بی برکت می شود بی آنکه علتش را بیابیم.

لحظات بسیاری نیز بوده اند که گرفتاری، رنگ عبودیت را در زندگیمان کم رنگ کرده یا ناامیدی و یأس را برایمان تداعی می کند و اندوه سراسر وجودمان را فرا می گیرد بی آنکه بدانیم چرا؟

غفلت از یار

گرفتار شدن هم دارد.

ص:8

ما انسانیم و او انسان کامل و معیار انسانیت است.

امام، اصل است و ما فرع، امام خورشید است و

ما اشعه های نورش.

اگر فرع از اصل و اشعه از خورشید جدا شود چه می شود؟

انسان گم می شود؛ دیگر نمی تواند بیابد که در کجاست و برای کجاست. سر در گمی و حیرت به سراغش می آید و او مدام برای فراموشی این حیرت، سراغ بازی و حاشیه می رود. دشمن نیز او را یاری می دهد که مبادا تفکر، او را به اصلش برگرداند.

اما همیشه که نمی شود در بازی بود ؛کوچک ترین خلوت، او را به خود می آورد. آخرش که چه؟

از شما دور شدن زار شدن هم دارد

او زار و گرفتار است و برای فرار خود از این واقعیت، اهداف پوچ و ساختگی می سازد؛ تعویض خانه، ماشین، وسایل منزل... هر کدام تنوعی است که مدتی او را مشغول می کند اما باز هم دوری از اصل او را آزار می دهد. در حالیکه هیچ خبری از اصل خویش ندارد.

ص:9

امام اصل است، یاد او مقدمه اتصال به اوست که شعاع خورشید بدون اتصال به خورشید، وجودی و اثری نخواهد داشت. از این جهت برای فرار از گرفتاری باید از غفلت فرار کرد تا گرفتاری ها پایان پذیرد و آرامش مهمان قلب ها باشد. و زندگی با خوشی وصف ناپذیری رنگ عشق و محبت گیرد. لذت زندگی در عشق است و لذت عشق در یاد معشوق. و این بهترین نسخه ای است که خالق انسان برای او پیچیده است.

ص:10

اندکی سکوت، تا صدا را بهتر بشنویم. زیاد که حرف می زنیم صداها به گوش مان نمی رسد، صداها همیشه هستند.

صدا ما را دعوت به آرامش می کند.

به یاد نعمت

«یاد کنید نعمت مرا.»(1)

پرسید این نعمت چیست؟

فرمود: امام(2).

بیشتر گوش کنیم؛ خدا ما را به یاد امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف دعوت می کند:

ص:12

«یاد کنید میثاق مرا.»(1)

و ما در زیباترین شکل، به میثاق خداوند سلام می دهیم:

«سلام بر میثاق خدا (مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف).»(2)

ندایی دیگر نیز گوش را نوازش می دهد اما عتابی هم در آن دیده می شود که غفلت از یار را مورد نکوهش و سئوال فردای قیامت می داند که چرا از او و مرامش غافل بودید.

«روز قیامت از نعمت سئوال می شود.»(3)

و ما نمی خواهیم روز رستاخیز بی جواب باشیم و شرمنده، …

یاد ولیّ خدا و عاشق خدا، یاد خداست

که یعقوب علیه السلام، همواره بر یاد یوسف عزیزش اصرار داشت و خداوند او را تأیید نمود و سوء چشمانش را با بارقه های پیراهن یوسف علیه السلام برگرداند.

ص:13

باز هم صدایی دیگر؛ بهتر گوش کنیم:

«بنده ی ما ایوب را یاد کن.»(1)

بندگان شایسته خدا آنها که همیشه در مسیر او هستند و برای او، آن ها باید مورد توجه باشند چرا که جلوه ی خدایی دارند و وجودشان، یادآور خداست. آن ها وجه الله هستند.

«کجاست وجه الله که اولیاء و خوبان به سوی او توجه می کنند.»(2)

همه ی این صداها ما را به یاد یار می خواند که غفلت از او، گرفتار شدن هم دارد که خدای مهربان برای رهایی بندگانش از گرفتاری، تمام اسباب را فراهم ساخته است، اگر که ساکت باشیم و صداها را بشنویم که:

 «آبادترین دل ها نصیب انسان های ساکت

ص:14

می شود.»(1)

پرحرفان، کسانی که مجلس گرم کن هستند، زبان چربان و بذله گویان افراطی، از شنیدن صداها و نداها، طرفی نمی بندند که فرصت رسیدن امواج نور به گوششان فراهم نمی شود.

گوش ها را نیز باید شست

جور دیگر باید شنید و چیز دیگر.

خوب گوش کنیم

صدای صادقی می آید از کسی که ثانیه ثانیه ی عمرش را در راه خدا و آن ندای وحیانی،

وقف کرده است.

صدایی رسا برای پرواز ما با بال ایمان.

«یاد مهدی علیه السلام از قلوب مومنین، غایب نمی شود.»(2)

ص:15

یاد او مونس مومن است و ایمان بدون یاد یار در قلب، جایگاهی ندارد. شرط ایمان، همراهی اوست و یاد شیرینش که اگر آمد انسان، سرمایه دار می شود که نه حزنی دارد و نه ترسی و سکینه و آرامش که گمشدة انسان است در سایه یاد یار حاصل می گردد.

«خدا آرامش و سکینه را بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و قلوب مومنین نازل کرد.»(1)

فقط مومن، آرامش دارد و ایمان در گروی یاد مهدی علیه السلام است.

و اینک ندای نورانی از آقایی سراسر نور،

درسی است در قالب دعا

«خدایا! یاد و انتظارش را ز خاطر ما مبر.»(2)

که بی یاد او، ما از مسیر انسانیت فاصله گرفته، گَرد غفلت وجودمان را فرا می گیرد سُستی و

ص:16

بی ثمری، روزیمان خواهد شد.

خدایا! رزق ما را در وادی یاد امام، وسعت بخش تا نباشد لحظه ای که بی یاد او بگذرد.

هر آن دم بگذرد بی یاد رویش

از آن دم صد هزار استغفرالله

شنیده ای که ما را به انتظار شبانه روزی آن بزرگوار فرا خوانده اند که:

«شب و روز منتظر فرج باشید.»(1)

و می دانی که انتظار کسی بدون یاد او ممکن نیست که باید شبانه روز به یادش بود تا این یاد، ما را به مقام انتظار برساند.

پدربزرگوارش فرمود:

او غیبتی طولانی خواهد داشت که هیچ کس در آن نجات نمی یابد، مگر کسی که خدای تعالی او را... در دعا به تعجیل فرج، موفق سازد.(2)

ص:17

می شود برای کسی دعا کنی، ولی به یادش نباشی!؟

نجات در برهه ای از زمان به اسم غیبت و نجات از خطر گمراهی در این ایام، همه به دعای برای فرج منوط است و حقیقت دعا، با یاد آن امام عزیز شکل می گیرد.

به زبان دیگر، کسانی که یاد او را در خانه ی دل راه داده اند، توفیق از جانب خدا نصیبشان شده است و نجات یافته هستند از آفات آخرالزمان.

باز هم خوب گوش کنیم؛ صدایی است که این روزها کمتر شنیده می شود.

انسان هایی هستند تفسیر قرآن و سنت،

بزرگانی که همیشه در مسیر بوده اند و وقف این راه گشته اند.

اهل علم و عمل، دارای کلامی نافذ که گاهی یک جمله ایشان، انسانی را به مسیر کشانده و عشق را روزی قلبش نموده است.

آن ها هدایت شده هستند و در پی هدایت بشریت.

ص:18

جمله هایی که به قرآن و سنت، بازگشت دارد تا مسیر هدایت را روشن تر کند؛ آن هایی که وظیفه داریم در مراجعه ی به آن ها، قدمی کوتاهی نکنیم.

 روزی یک ساعت با حضرت، خلوت کنید.

در جای خلوت، زیارت آل یس بخوانید.

زیاد «یا صاحب الزمان اردکنی یا صاحب الزمان اغثنی» بگوئید؛ تا رفاقت با حضرت زیاد شود.(1)

این کلام آیت الله کشمیری است، بزرگ مردی که هم خواب را می گفت و هم تعبیرش را، اهل ذکر بود و آشنای این راه.

البته ما توان این تمرین را نداریم؛ روزی 5 دقیقه بعد از نماز، با یاد حضرت انس می گیریم و با ایشان خلوتی عاشقانه راه می اندازیم تا به یک ساعت برسد.

 هر کدام در فکر حوائج شخصی خود هستیم و به فکر آن حضرت که نفعش به همه ما

ص:19

برمی گردد و از اهم ضروریات است نیستیم.(1)

کلام آیت الله بهجت، او که نابغه شده بود در عشق و علاقه و یاد حضرت مهدی علیه السلام .

و استاد این مرد بزرگ، عارفی است به نام سید علی آقا قاضی که نمونه اش یافت نمی شود، او که:

 همواره در حالت ایستاده و نشسته و در تغییر از حالتی به حالت دیگر، کلمة «یا صاحب الزمان» را بر زبان جاری می ساخت.(2)

و چراغ راه جوانان آیت الله مصباح که توفیق شاگردی آن شاهراه هدایت، بهجت عارفان نصیبش شده بود فرمود:

 در همه حال... به وجود مقدس ولیَّ عصر (ارواحناه له الفداء) توجه داشته باشیم. توجه ما به آن وجود مقدس، به حال اضطرار مختص نشود، بلکه هر صبح و شام به یاد او باشیم، هر شب به یاد او بخوابیم و هر صبح به یاد او بیدار شویم. در طول شبانه روز هر چه بیشتر

ص:20

به او توجه کنیم به مرکز نور و علم و رحمت نزدیک تر شده ایم.(1)

و علامه شیخ محمد تقی قزوینی که زنده نگه داشتن نام و یاد امام زمان علیه السلام را وظیفه ای مهم می دانست:

 وظیفة ما این است که نام حضرت را زنده کنیم. در همه حال بگوئید «یا ولیَّ عصر» کاری کنید که مورد توجه و عنایت خاص حضرت ولیعصر علیه السلام قرار گیرد.(2)

و آیت الله ناصری دولت آبادی که نگاه به چهرة او یاد خدا و ولیّ خدا را به یاد می آورد در جمله ای کوتاه فرمودند:

«در هر مشکل و در هر حال «یابن الحسن» گفتن را فراموش نکنید.»

به راستی این بزرگواران از این یاد و نام چه بهره ها برده اند!؟ چه معجزه ها دیده اند و به چه مقاماتی رسیده اند که این همه اصرار بر این امر دارند.

ص:21

مکیال المکارم نام کتابی است زیبا به قلم آیت الله سید محمد تقی موسوی اصفهانی که در عالم رویا دستور نگارش آن را از امام عصر علیه السلام دریافت نمود ایشان در قسمتی از کتاب آورده اند:

در تمام احوال خاضع و خاشع باش و در هر بامداد و شامگاه بر آن جناب سلام کن. و چون هنگام نماز خواندنت فرا رسید، حال مولایت را متذکر شو.

و عالمی که در قید حیات است و تلاشی وافر در احیای نام و یاد حضرت دارد آیت الله سید ابوالحسن مهدوی فرمود:

 سعی کنید هر چه می توانید یاد آقا (صاحب الزمان) را در ذهنتان زیادتر کنید. این است آن چیزی که ما را می سازد حتی اگر خدمت ایشان تشرف پیدا نکنید خود یاد آقا (امام زمان علیه السلام ) برای شما نور می آورد و حضرت از شما، خصوصی یاد می کند.(1)

ص:22

تنهاترین ستارة هفت آسمان تویی

هرچند تکیه گاه زمین در زمان تویی

همواره سنگ ها به دلم طعنه می زنند

با این دل شکسته فقط مهربان تویی

تنها تو لهجة دل من را شناختی

با من میان این همه دل، همزبان تویی.

تا یار که را خواهد و میلش به که باشد

یاد یار، بزر گ ترین نعمت است و این نعمت نصیب همه کس نمی گردد.

«و از بزرگ ترین نعمت هایت، جاری شدن ذکر تو بر زبان هاست.»(1)

و چون یاد او نعمت است باید از جانب او بیاید که:

  ذکر نه از رسم و رسوم زبان است و نه فکر و اندیشه در آن وادی راهی دارد، بلکه آغاز ذکر، از

ص:23

مذکور است.(1)

اگر از جانب معشوق نباشد کششی

کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد

نیم نگاه امام، کلید ورود به مقام یادکنندگان آن عزیز است و آن نیم نگاه با کوچکترین تلاش در این مسیر حاصل می شود.

کافی است قدمی در راه رضایتش برداریم و از آزردن ایشان خودداری کنیم که عذاب دردناک در گروی اذیت و آزار رسول خدا و وارثانش، گریبان گیر می شود.

«کسانی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را اذیت می کنند برای آن ها عذابی دردناک است.»(2)

چه عذابی بالاتر از قطع ارتباط با ولیَّ خدا و نچشیدن لذت ذکر و انس با یاد او .

ص:24

«یاد کنید مرا تا شما را یاد کنم.»(1)

کلام خالق است؛ او که همیشه به یاد همه هست حال چه شده که در این مرحله، یادش را مشروط بر یاد ما کرده است.

این یاد، عنایت خاص و یاد ویژه است وگرنه خداوند به یاد کفار و حیوانات نیز هست که اگر نبود رشتة حیات آن ها پاره می شد و طومار عمرشان پیچیده می گشت.

این یاد، یاد خصوصی است.

امام زمان علیه السلام جانشین خداست و دارای صفات الهی که یاد ویژه و عنایت خاص خود را شامل کسانی می کند که به یادش باشند.

حال اگر این یاد، تداوم داشت معجزه رخ می دهد و دست تربیت آن بزرگوار احساس خواهد شد.

عالمی که در اخلاص و اخلاق نمونه است به مسجد جمکران می رود در حالی که غرق یاد حضرت است؛ بعد از خواندن نمازها به حیاط مسجد

ص:27

می آید و زیر آسمان دو رکعت نماز استغاثه به امام زمان علیه السلام را خوانده و دعای پس از نماز را هم تلاوت می کند در حالی که یاد حضرت، چون هاله ای او را فراگرفته است.

به خانه می آید... در عالم رویا حضرت بقیه الله - روحی فداه - را مشاهده کرده که حضرت با انگشت سبابه به سینه او زده و می فرمایند:

«یادم کردی، یادت کردم.(1)»

یاد مقطعی، کاری از پیش نمی برد؛ ما باید تشنة یاد دائمی آن عزیز باشیم که در آن صورت تحت ولایت ایشان و مشمول دعای خالصانه اشان و مورد عنایت خاص از طرف آن بزرگوار قرار می گیریم.

 در پرتو توجه مداوم به ساحت نورانی مولایمان حضرت حجت بن الحسن _ روحی فداه _ می توانیم مشمول ولایت و عنایت خاص حضرت و دعاهای ویژه و خالصانه اشان شویم.(2)

و تربیت یعنی همین؛ با سرپرستی دلسوز، عنایتی

ص:28

خاص و دعایی مخلصانه برای متربی.

این ها همه با یاد مداوم فراهم می شود.

 اگر ما به یاد امام زمان علیه السلام باشیم، آقا به طور ویژه از ما یاد می کنند. نه یاد عامی که از همه دارند یاد ویژه می خواهیم که از ما دستگیری بکنند و آن یاد ویژه، نیاز به حرکت ما دارد. بدون حکمت که نمی شود.

چرا فلان آقا جلو می رود و من نمی روم؟ چون آن فرد، امام زمان علیه السلام را یاد کرد و من یاد نکردم؛ حکمتش این است.

وقتی آقا را یاد می کنید، ایشان شما را متذکر به کمال خودتان می کنند، یعنی می دانید چه درسی بخوانید و در ذهنتان می اندازند که نزد این استاد بروید یا نروید؛ نظارت مستقیم بر شما دارند. حتی گاهی استاد اخلاق برایتان جور می کنند. گاهی استاد اخلاق نیست، اما نظارت بر شما دارند. ما نیاز به این داریم و همه این ها در توسل [و یاد امام] است.(1)

ص:29

تضمین کن که اولیاء خدا، آرامش خود را مدیون اتصال و توجه به وجود نورانی شما هستند.

«وجه خدا تویی که توجه اولیاء در همه حال و همه وقت به سوی تو روانه است.»(1)

و استغفار می کند.(1)

تائید این گفتار، همان نقل زیبای سید بن طاووس رحمة الله است که در نیمه شبی در سرداب سامرا صدای مناجات مردی را شنیده که برای شیعیانش چنین طلب استغفار می کرده است.

خدایا شیعیان ما از مایند، از اضافة خاک خلقت ما آفریده شده اند...، پس ببخشای بر ایشان گناهانی را که با اتکاء و اعتماد به ما انجام داده اند.(2)

البته باید دانست که مهر و محبت حضرت مهدی علیه السلام مجوز گناه نمی باشد که آن کسی می تواند به یاد امام پاکی ها باشد که خودش در مسیر پاکی قدم بردارد.

آری، اگر در مسیر پاکی، پایمان لغزید و از روی غفلت مرتکب خطا شدیم، استغفار حضرت، جبران آن خطا را در پی خواهد داشت.

ص:32

یاد خدا و اولیاء او، امور را انسجام بخشیده، امنیت و خاطری آرام را به همراه می آورد، اما غفلت از یار، گردش چرخ معنویت را کند کرده و انسان را از حرکت باز می دارد.

یاد امام عصر علیه السلام هم یاد خداست.(1)

در نتیجه دوری از یاد امام، زندگی را در تنگی و سختی قرار می دهد، آرامش را دور می کند. در نهایت خود غافل در خودپرستی و جاه پرستی به خاطر دوری از یاد آن عزیز سفر کرده، مرگی سخت را تجربه می کند.

«اصولاً تنگی زندگی بیشتر به خاطر کمبودهای معنوی و نبودن غذای روحی است.»(2)

اما کسی که دل به قافله سالار معنویت، حضرت مهدی علیه السلام سپرده باشد، هرگز دچار معیشت و زندگی سخت نخواهد شد.

دل سپردن به کسی که خداوند، علم و قدرتش را به او سپرده و واسطه ی فیض و مجرای الهی است.

حسرتی دنیوی و اخروی شامل حال غافلان می گردد که جبرانش بسیار سخت و طاقت فرسا است.

پیامبر مهر و رحمت فرمود:

لحظه ای که بر فرزند آدم بگذرد و در آن به یاد خدا نباشد. در روز رستاخیز برای آن لحظه حسرت می خورد.(1)

و کیست که انکار کند یاد عین الله، اُذن الله، نور الله... که هم القاب امام مهدی علیه السلام است، همان یاد خداست و در آن راستا نور بخشی می کند.

امام صادق علیه السلام فرمود:

«مجلسی که ما در آن یاد نشویم موجب حسرت روز قیامت است.»(2)

آری، لحظاتی که می شد با یاد امام مهربانی ها، کسب نور کرد، اگر به ظلمت تبدیل شود، چرا مایه حسرت نشود؟!

ص:36

ص:38

«العیون طلائعُ القلوب.(1)»

دل به همان سویی مایل می شود و حرکت می کند که چشم ببیند.

و اگر دل را به دفتری شبیه کرده اند که در آن می نویسند و یکی از قلم هایی که نگارش در این  دفتر دارد قلم چشم است که سلامت و فساد دل را را رقم می زند، از همین جهت است که چشم، دل را به دنبال خود می کشاند و در صلاح و فساد آن موثر است. نگاه هرزه، عامل غفلت است و باعث محرومیت از یاد یار که نبی مهربان فرمود:

از نگاه های بیهوده بپرهیزید؛ چرا که بذر هوا و هوس می کارد و غفلت به بار می آورد.(2)

پس دوری از گناه، مخصوصاً گناه چشم، اولین راه کار یاد حضرت است که لذت شیرینی یاد امام عصر علیه السلام در صورت دوری از گناه به ذائقه ما خواهد نشست.

اما اگر اهل گناه شویم، ذائقه مان عوض می شود.

ص:41

دیگر شیرینی یاد امام را نمی چشیم در حالی که نام و یاد آن بزرگوار از عسل هم شیرین تر است.

«و ما احلی اسماءکم؛(1)

چه شیرین است نام های شما.»

سزای هر گناه من، هر نگاه خطای من و هر قدم اشتباهم، نه دوزخ نه محرومیت از سیب و باغ،

که بدتر

یک قدم دور شدن از شماست.

کاش لحظه هایم پر بود از یاد زیبایت.

ماندگی ما را از قافلة عاشقان کوی یار متذکر می شود. تداعی این معنا که وظیفه داریم منسوبین حضرت را احترام کنیم نیز خود راه ترویج یاد آن بزرگوار است که منسوبین باید یادآورد مولا و صاحبشان باشند.

پس به نیت رضایت امام عصر علیه السلام و اینکه منسوبین ایشان نیز می توانند قلب ما را به یاد یار آشنا سازند، سادات روحانیون را احترام کنیم.

 حتی اگر یک روحانی هیچ فضیلتی نیز نداشت باید برای لباسش او را تکریم کنم ؛ این کار برای خودم منفعت دارد نه برای او، چرا که ایمان من قوی تر و محبتم به صاحب این لباس یعنی پیامبر و امام زمان علیهم السلام بیشتر می شود.(1)

و همچنین احترام کلام ایشان و پدران بزرگوارشان می تواند ما را با یاد یار آشنا کرده،توفیق را رفیق همیشگی ما گرداند. کتبی که حاوی روایات اهل بیت علیهم السلام هستند؛ روایاتی که منسوب به حضرت یا پدران

ص:43

ایشان می باشند؛ همگی مورد احترام هستند.

علامه طباطبایی وقتی کتاب روایت را به دست می گرفت، آن را می بوسید؛ اگر درون قفسه کتابی، روایت وجود داشت طوری می نشست که پشت به کتاب نباشد.(1)

از عظمت آن که می فرمود:

«خواندن دعای عهد سرنوشت انسان را عوض می کند.»

و آل یس، زیارتی سرشار از محبت و ارادت به ساحت نورانی امام عصر علیه السلام، زیارتی که شامل سلام هایی زیباست و پر از یاد و مهر و نشاط، فرازهایی که ما را به یاد رکوع و سجود او، قنوت و تکبیر زیبایش دعوت می کند، زیارتی که برای یاد امام در زندگی انسان های خاکی، صادر شده است که فرمود:

 هرگاه خواستید توجه کنید به وسیلة ما به سوی خداوند تبارک و به سوی ما، این زیارت را بخوانید.(1)

سرشار از یاد امام می کند.

مشاهد مشرفه نیز انتسابی خاص به حضرت مهدی علیه السلام دارند؛ حضور در آن فضا که شمیم عطر روح انگیز گل نرگس بر معنویت مکان، افزوده است راه کارهایی نیکو برای یاد آن امام عزیز است.

بلای کتاب هایمان بنویسیم.(1)

دبیری بود که عربی آموزش می داد، اما کلاس درس او، خیلی ها را سر به راه کرد. او اول کلاس با خط زیبا روی تخته بعد از بسم الله می نوشت: السلام علیک یا بقیة الله.

بعد هم دو سه دقیقه از امام مهر و مهربانی لب به سخن می گشود و تراوش نور و یاد امام را در کلاس ایجاد می کرد.

ساعات نصیب و روزی شما خواهد شد:

«اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.(1)»

می آورد. اصبغ می گوید: خدمت امیرالمؤمنین علی علیه السلام رفتم؛ حضرت روی زمین نشسته بود و با انگشت به زمین می زد. گفتم: یا امیرالمؤمین شما را در تفکر می بینم... حضرت فرمود: تفکر می کردم در مورد یازدهمین فرزندم که مهدی است؛ او که زمین را پر از عدل و قسط می کند... .(1) پس بنشینیم و  لحظاتی به نکاتی درباره حضرت فکر کنیم:

به اینکه او امان اهل زمین است و اگر ایشان نبود زمین اهلش را فرو می برد.(2)

به اینکه امام واسطه فیض است.

و باران به واسطه ایشان می بارد و همّ و غم به دست مبارکشان برطرف می شود.(3)

به حقوق امام فکر کنیم؛

که حق پدری بر ما دارند؛ آن هم پدری مهربان.

فکر کنیم که خدمت به ایشان چه توفیق بزرگی است. که امام صادق علیه السلام فرمودند:

ص:52

«اگر مهدی را درک می کردم تمام عمر به ایشان خدمت می کردم(1).»

و در فکر راه های یاری امام بیشتر سعی و تلاش نماییم تا از توفیق بزرگ محروم نگردیم.

تفکر کنیم بر نظارت حضرت، بر اعمالمان که خداوند فرمود:عمل کنید که خدا و رسول و مومنون کارهای شما را نظاره گرند.(2)

و مومن تر از امام زمان علیه السلام کیست؟

و تفکر کنیم که ایشان میر مهر هستند؛ تجلی رحمت واسعة خدا، کسی که رحمانیت خدا را به ظهور خواهد رساند.(3)

«پروردگارا! رأفت و رحمت و دعا و نیکی حضرت مهدی را بر ما عنایت فرما.»(4)

و درباره نام ها و القاب زیبایش اندیشه را به کار گیریم.

ص:53

او که مهدی است،چرا که مردم را به سوی امر پنهانی، هدایت می کند.

قائم است،یعنی قیام کننده در فرمان حق تعالی.

و بقیت الله نام دارد،چرا که بازمانده خلفای خدا در زمین است.

و منتظَر است که باید انتظارش را کشید و در فراقش، یاد او را از قلب ها جدا نکرد.

و صاحب الزمان است که در واقع اوست که زمان را پیش می راند و نه تنها صاحب زمان که صاحب ما نیز هست و ما اگر کوتاهی اجازه دهد عبد و غلام اوئیم ان شاء الله.

در یادش بکوشیم که یار او شدن بدون تداوم یادش امکان ندارد.

اگر یاد اویی، بدان یار اویی.

ص:54

9. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء التراث، 1403ق.

10. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، دارالحدیث، 1377ش.

11. مصباح یزدی، محمدتقی، آفتاب ولایت، چاپ دهم، قم، انتشارات مؤسسه امام خمینی.

12. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، چاپ نوزدهم، تهران، دارالکتب الاسلامیه، 1377ش.

13. موسوی مطلق، سید عباس، خرمن معرفت، چاپ دوم، قم، 1388ش.

14. هیات تحریریه شمس الشموس، عطش، چاپ دهم، تهران، انتشارات مؤسسه شمس الشموس، 1386ش.

ص:56